दत्ता येईं रे ॥ जिवलगा ॥ प्राणविसाव्या माझ्या ॥ध्रु०॥
तुज विण चैन नसे, चैन नसे, काम न कांहीं सूचे ॥
तारक कोण असे, नव दीसे, आन न कोणी भासे ॥
अनाथनाथ असा, अवधूता, तूंचि एक भगवंता ॥
येई येईं बा, गुरुराया, संतांच्या माहेरा ॥दत्ता०॥१॥
बुडतों भवडोहीं, पैलथडी सत्वर नेईं कुडी ॥
लाटा उसळतीं, विषयांच्या, कामक्रोधमोहाच्या ॥
ममतामगरीनें, मज धरिलें, कांहीं न माझें चाले ॥
पहासी कां न असा, बा सदया, संहर दुस्तर माया ॥दत्ता०॥२॥
जन्मुनी नरदेहीं, म्यां कांहीं, सुकृत केलें नाहीं ॥
प्रचंड उभारिले, पापाचे, डोंगर दुष्टकृत्याचे ॥
धांवे झडकरी, असुरारि, कृपावज्र करीं घेईं ॥
कर्माकर्मातें, ने विलया, देईं अभय दासा या ॥दत्ता०॥३॥
गुरुजन साधूंची, देवाची, निंदा केली साची ॥
ऋषिमुनि निंदियले, वंदियले, म्लेंच्छग्रंथ ते सारे ॥
अमृत सोडुनियां, स्वगृहीचें, परगृहमदिरा झोंकें ॥
झालो क्षीण अतां ही काया, धांव धांव यतिराया ॥दत्ता०॥४॥
माता झुगारितां, लवलाही, तान्हें कोठें जाई ॥
तूंचि सांग बरें, कोणी कडे, तुज विण जाण घडे ॥
कोठें ठाव नसे, त्रिभुवनीं, तुज विण रानींवनीं ॥
लागें दीन असा, तव पायां , दे ’रंगा’ पदछाया ॥दत्ता०॥५॥
