सोऽहं शून्ये गृहे दीनो मृतदारो मृतप्रजः ।
जिजीविषे किमर्थं वा विधूरो दूःखजीवितः ॥७०॥
नासिली स्त्री नासिल्या प्रजा । येथ म्यां रहावें कवण्या काजा ।
दुःखें प्राण जाईल माझा । लोकलाजा निंदित ॥२१॥
एवढें अंगीं वाजलें दुःख । काय लौकिकीं दाखवूं मुख ।
भंगलें संसाराचें सुख । जितां मूर्ख म्हणतील ॥२२॥
जळो विधूराचें जिणें । सदा निंद्य लाजिरवाणें ।
न ये श्राद्धींचें अवतणें । सदा बसणें एकाएकी ॥२३॥
ऐसेनीं वसतां ये लोकीं । शून्य गृहीं एकाकी ।
धडगोड न मिळे मुखीं । परम दुःखी मी होईन ॥२४॥
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
yashawant hire
फारच छान आहे