श्रीएकनाथी भागवत / श्लोक ८ वा

झोंप लागल्या झोंप न दिसे पाहीं । जागें जाहल्या दिसतचि नाहीं ।

तैसी माया अतर्क्य देहीं । न पडे ठायीं सुरनरां ॥७५॥

मूळींच तुझी अतर्क्य माया । तिसी गुणक्षोभु जाहला साह्या ।

ते ब्रह्मादिकां न येचि आया । देवराया श्रीकृष्णा ॥७६॥

तूं धरोनि दैवीमायेसी । ब्रह्मादिकांतें सृजिसी ।

प्रतिपाळोनि संहारिसी । तूं त्या कर्मासी अलिप्त ॥७७॥

स्वप्नीं स्वयें सृष्टि सृजिली । प्रतिपाळूनि संहारिली ।

ते क्रिया कर्त्यासी नाहीं लागली । तेवीं सृष्टि केली त्वां अलिप्तत्वें ॥७८॥

मृगजळाची भरणी । सूर्य करी निजकिरणीं ।

शोषूनि ने अस्तमानीं । अलिप्तपणीं तैसा तूं ॥७९॥

समूळ धर्माची वाढी मोडे । अधर्माची शीग चढे ।

तैं तुज अवतार धरणें घडे । आमुचें सांकडें फेडावया ॥८०॥

करोनि अधर्माचा घातु । धर्म वाढविशी यथस्थितु ।

देवांसी निजपदीं स्थापितु । कर्मातीतु तूं श्रीकृष्णु ॥८१॥

तुज अखंडदंडायमान । आत्मसुखाचें अनुसंधान ।

तें आम्हांसी नाहीं अर्ध क्षण । दीनवदन यालागीं ॥८२॥

ज्यासी आत्मसुख निरंतर । तो देहधारी परी अवतार ।

त्याचे चरण पवित्रकर । गंगासागर आदि तीर्थांसी ॥८३॥

तो जरी वर्ते गुणांआंतु । तरी तो जाणावा गुणातीतु ।

त्याचा चरणरेणु करी घातु । त्रैलोक्यांतु महापापां ॥८४॥

ऐशी तुझ्या दासांची कथा । त्या तुझे चरण वंदूं माथा ।

असो चरणांची हे कथा । कीर्ति ऐकतां निजलाभु ॥८५॥

चरण देखती ते भाग्याचे । त्यांचें महिमान न वर्णवे वाचे ।

पवित्रपण तुझिये कीर्तीचें । परिस साचें स्वामिया ॥८६॥

अग्निशिखा समसमानीं । इंधन घलितां वाढे अग्नी ।

आशा वाढे देहाभिमानीं । श्रवणकीर्तनीं ते त्यागवी ॥८७॥