ते तीन सांगाडे चंद्रकांत, सारिका आणि खोत यांचे आहेत का काय असा विचार करू लागलो.
तसे असल्यास, तिघे एकत्र आणि एकाच ठिकाणी कसे सापडले? मला हा कठीण प्रश्न पडला होता? बिहारहून आणलेले मजूर घाबरून केव्हाच निघून गेले होते. कोकणातल्या नेहमीच्या अनुभवाप्रमाणे स्थानिक मजुरांच्या नाटकांमुळे काम थांबवावे लागले. डॉ.शेजवळ मुंबईला गेले, पण मी तिथेच राहिलो. कारण महादूने मला मजुरांची व्यवस्था करण्याचे आश्वासन दिले होते.
एके दिवशी नर सांगाड्यांच्या कवट्या गायब होत्या. खूप आश्चर्य वाटले. बराच शोध घेऊनही त्या कुठेच सापडल्या नाही. शेवटी त्या कुठे गेल्या? त्यांना कोणी नेले? त्यांची गरज कोणाला होती? माझे मन एका अज्ञात भीतीने थरथरले. या घटनेनंतर दोन-तीन दिवसांनी एक तरुण मला छावणीत भेटायला आला. खूप सौम्य आणि शांत वाटला. तो सुंदर आणि आकर्षक होता. तो सुशिक्षितही होता. पण मला त्याची अभिव्यक्ती आणि बोलण्याची पद्धत रहस्यमय आणि विचित्र वाटली. असेही वाटले कि या व्यक्तीला मी आधी कुठेतरी भेटलो आहे.पण नक्की कुठे ते लक्षात येत नव्हते.
मी काय काम आहे असे विचारल्यावर तो मला अतिशय शांत आवाजात म्हणाला. - "जेव्हा मजुरांची व्यवस्था होईल, तेव्हा खोदा. तेव्हा तुम्हाला खोदलेल्या ढिगाऱ्याच्या आत एक जुने मोडी लिपीतील हस्तलिखित सापडेल, जे आपोआप सर्व रहस्यांवर प्रकाश टाकेल."
जेव्हा मी विचारले की त्याला त्या मोडी लिपीतील हस्तलिखिताबद्दल कसे कळले, तर तरुणाने प्रथम माझ्याकडे एकदा पाहिले, मग तो हळू आवाजात म्हणाला, "माझे नाव चंद्रकांत जोशी आहे."
“चंद्रकांत जोशी?” मला एकदम धक्का बसला.
"पण या नावाची एक व्यक्ती चाळीस-पन्नास वर्षांपूर्वी बेपत्ता झाली, जर तुम्ही ते चंद्रकांत जोशी असाल, तर यावेळी तुम्ही किमान साठ-साठ-सत्तर वर्षांचे असायला हवे. पण तरीही तुम्ही तरुण आहात." पण त्या तरुणाने माझ्या या शब्दांना कोणतेही उत्तर दिले नाही."
तो फक्त माझ्याकडे निर्विकारपणे पाहत राहिला. त्यावेळी त्याच्या डोळ्यातून एक विचित्र संमोहित करून टाकणारे भाव मला दिसले. मी विचलित झालो. त्याने मला पुढे काही सांगितले नाही किंवा विचारले नाही. अचानक बसलेल्या तरुणाचे संपूर्ण शरीर एका भयानक सांगाड्यात रुपांतरीत झाले. माझे संपूर्ण शरीर भीतीने थरथर कापू लागले. मला माझी शक्ती कोठून मिळाली हे मला माहित नाही. मी पूर्ण वेगाने छावणी सोडली आणि नदीच्या दिशेने पळालो.
योगायोगाने वाटेत मला महादू भेटला. मी एका दमात त्याला संपूर्ण गोष्ट सांगितली.
माझं ऐकून तोही हादरला, मग म्हणाला, "मी तुम्हाला आधीच सांगितले होते की हा संपूर्ण परिसर भुतांचा अड्डा आहे. पण तुम्ही माझ्याकडे लक्ष दिले नाही; बरं, आतापासून तूम्ही माझ्या घरी राहा. येथे छावणीत एकटे राहण्याची गरज नाही, अन्यथा तुम्ही कधीही गंभीर धोक्यात येऊ शकता."
manushelar66
खूप वर्षा नंतर अशी कादंबरी वाचावयास मिळाली.मध्ये ग्याप न देता एका दमात संपूर्ण वाचली.आहेच अशी उत्कंठा वाढणारी गूढकथा.छान लिहिली आहे.खूप म्हणजे खूप आवडली.